Jullie trouwe verslaggever komt superlatieven tekort om de wedstrijd van afgelopen zaterdag te beschrijven. Het was bloedstollend (de ontknoping in de eredivisie is er niets bij), het was strijdlustig, het was geconcentreerd van de eerste tot de laatste minuut en het was een wedstrijd van wereldformaat. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Zaterdag 14 april stond de thuiswedstrijd tegen Kamerik F3 op het programma. Aangezien deze tegenstander in de uitwedstrijd een fikse tik had uitgedeeld (8-2 nederlaag voor VEP), leek het mij verstandig om zoonlief Waling vast een beetje voor te bereiden. Verliezen is namelijk niet echt zijn ding…. Aangekomen bij VEP moesten we natuurlijk eerst even Willem, Milan en Anna feliciteren met de geboorte van hun zoon en broertje, Nathan. En natuurlijk langs deze weg ook een felicitatie voor moeder Natasja. Na deze felicitaties moest er natuurlijk gewoon gevoetbald worden. Het was weer als vanouds prachtig zonnig weer, dus we hadden er weer zin in. De Kamerikkers leken nog weer langer geworden in de afgelopen maanden en sommige torenden ver boven onze helden uit, maar die lieten zich daardoor niet van de wijs brengen. We gingen van start met 8 man (Ramon was een weekend weg en Theo was een beetje ziek) en Noah had zich weer gepositioneerd in het doel. Vanaf de allereerste minuut was de wedstrijd zenuwslopend spannend. Kamerik ging meteen vol in de aanval en al heel snel had de Woerdense verdediging het zeer druk. Gunbee verdedigde en pakte ballen af alsof zijn leven er van hing. Noah vloerde een doorgebroken speler en maakte nog een paar prachtige reddingen. Maar ook VEP ging in de aanval wanneer het kon. Joris liet een aantal mooie passeerbewegingen zien en ook Hoessein ging vol in de aanval. De verdedigers van Kamerik werkten echter ook hard en wisten de doorgebroken spelers van VEP steeds in te halen. Het spannendste bleef het in de eerste helft echter voor het doel van VEP. Er moest met man en macht verdedigd worden. Levi en Waling hielpen Gunbee mee in de verdediging en waren daarnaast ook actief op het middenveld. Continu moesten de aanvallers van Kamerik afgestopt worden en steeds lukte dat ook. Opvallend was dat wanneer de bal weer heroverd was, VEP niet blind de bal weg schoot, maar dat er goed gekeken en overgespeeld werd. En daardoor waren er steeds kleine kansjes voor Mohammed, Joris en ook Milan die je elke wedstrijd ziet groeien. Alle spelers gingen er vol voor en de strijdlust was ongelofelijk. Ook de ouders schreeuwden hun longen uit hun lijf. Waar VEP in de uitwedstrijd tegen Kamerik in de eerste helft al vijf doelpunten om zijn oren had gekregen, gingen we nu de rust in met een prachtige 0-0 stand.
De adrenaline gonsde door de kleedkamer en de peptalk van Willem kwam totaal niet aan. Het enige dat de jongens wilden was weer het veld op. De tweede helft begon meteen met een aanval Joris pikte de aftrap op en ging richting doel. Algauw werd hij ingehaald door een Kamerikker, maar de toon was gezet, VEP ging voor de aanval. Steeds meer spelers durfden hun verdedigende positie te verlaten om mee naar voren te gaan. De zenuwen gierden dan wel door de kelen van de supporters wanneer de bal werd verloren en er verdedigd moest worden, maar als je Gunbee achterin hebt staan en ook nog Noah op doel, dan kan er bijna niets mis. Het avontuurlijke spel van VEP werd halverwege de tweede helft dan ook beloond. Waling ging als wel vaker mee naar voren en (hoe het precies ging weet ik ook niet meer), maar vanaf de zijkant wist hij de bal het doel in te werken. Wat een blijdschap zowel op als naast het veld. Waar de concentratie na een doelpunt nog wel eens wegebt, blijven onze jongens er nu echt bij en werd er ook de rest van de wedstrijd secuur en goed gevoetbald. Kamerik aasde natuurlijk op de gelijkmaker, maar de verdediging van VEP bleef ijzersterk. Levi werd luidkeels aangemoedigd door zijn moeder en dat hielp echt, hij vocht als een leeuw op het middenveld om ook daar de bal te veroveren. En ook Waling was overal op het veld te vinden. En met de bal aan zijn voet ging hij opnieuw op avontuur. Hij raakte de bal kwijt, maar ging meteen door om hem weer te heroveren, met succes. Hij liet een Kamerikker moedeloos achter en ging richting doel en schoot daar feilloos de 2-0 binnen. Dit was de slagroom op de taart en zo ontzettend verdiend. Alle spelers van de F10 waren boven zichzelf uitgestegen en hadden met z’n allen een prestatie van wereldformaat neergezet. Echte helden. Niet lang na deze apotheose blies de scheidsrechter af en kon de overwinning gevierd worden.
En oh ja, daarna werd er nog een vriendschappelijke wedstrijd gespeeld tegen de F12. Aangezien onze jongens zich volledig hadden gegeven tegen Kamerik, was deze wedstrijd een grote anti-climax en werd er met 3-0 verloren. Goed voor het zelfvertrouwen van de F12, maar wij moeten hem maar snel vergeten.